کنترل قدرت درب‌ها نیز اضافه شدند. با افزایش ارتفاع ساختمان‌ها، سرعت آسانسورها نیز به 1200 فوت (365 متر) در دقیقه افزایش یافت به عنوان مثال در تاسیسات ساختمانی امپایر استیت (1931) افزایش و حتی به 1800 فوت (549 متر) در دقیقه در مرکز جان هانکوک، شیکاگو، 1970 رسید.
عملیات خودکار، به طور گسترده‌ای در بیمارستان‌ها و ساختمان‌های آپارتمانی رایج هستند چرا که بهره‌وری اقتصادی آن، با معرفی مجموعه‌ای از عملکردها بهبود یافته است. ویژگی‌های ایمنی و اساسی تمام تاسیسات آسانسور، مکانیزم قفل درب بیرونی است که نیازمند بسته بودن شفت بیرونی برای قفل کردن درب قبل و در حین حرکت آسانسور می‌باشد. تا سال 1950، سیستم‌های نظارتی بر گروه‌های در حال ارائه خدمات، نیاز به عملیات آسانسور و شروع کننده‌ها را از بین بردند.
تلاش‌های اولیه برای به حداقل رساندن میزان هدررفت فضای طبقات به واسطه تاسیسات آسانسور در ساختمان‌های بلند، اساس ایده استفاده از آسانسورهای دو طبقه بود که برای اولین بار در سال 1932 مورد استفاده قرار گرفتند. هر آسانسور از دو کابین تشکیل شده است که یکی در بالای دیگری نصب می‌شود و به عنوان یک واحد عمل می‌کنند و با هر توقف به دو طبقه دسترسی دارند. این روش محبوبیت زیادی را کسب کرد. آسانسور خودکار دو طبقه در ساختمان Time-Life، شیکاگو در سال 1971 استفاده شد در حالیکه در تاسیسات برج جان هانکوک، بوستون؛ ساختمان استاندارد نفت (ایندیانا)، شیکاگو؛ و بانک تجارت امپریال کانادا در تورنتو در سال 1971 در حال ساخت بود.
آسانسورهای مدرن در انواع مختلفی از ساختمان‌ها برای اهداف مختلفی استفاده شدند.
علاوه بر عملیات حمل و نقل عمومی و مسافرتی، آنها در کشتی‌ها، سدها و ساختارهای ویژه‌ای مانند پرتاب موشک استفاده می‌شوند. آسانسورهای سنگین و سریع در عملیات ساخت و ساز ساختمان‌های مرتفع مورد استفاده قرار می‌گیرند. آنها به صورت تمام الکتریکی، یا با کابل، طناب قرقره یا وزنه تعادل، توسط مکانیسم‌های بادی (هنوز هم در بسیاری از ساختمان‌های کم ارتفاع برای انتقال بار مورد استفاده قرار می‌گیرند)، و یا با ترکیبی از نیروی الکترو هیدرولیک موجود می‌باشند. کابل های چندگانه (سه یا بیشتر) سطح کشش و فاکتور ایمنی را افزایش می‌دهند؛ خرابی در کابل‌ها اتفاقی نادر است.
موتورهای پیشران به طور معمول بر روی تنظیمات جریان متناوب برای سرعت‌های پایین تر و جریان مستقیم برای سرعت‌های بالاتر قرار می‌گیرند. در موتورهای با جریان مستقیم، سرعت با تغییر قدرت میدان از ژنراتور مستقیم موجود و یا با تنظیم اتصال مستقیم از آرماتور ژنراتور به آرماتور موتور پیشران قابل تغییر است. برای آسانسورهای با سرعت بالا، از یک گیربکس بدون دنده استفاده می‌شود که معمولا از کابل‌های دوگانه پیچیده شده در اطراف قرقره تشکیل می‌شوند. آسانسورهای کششی می‌توانند تا ارتفاعی نامحدود بالا بروند، با این حال، برای رفتن به ارتفاعات بیش از 30 متر باید از کابل‌های تقویتی استفاده شود، به عنوان مثال: کابل‌هایی که از پایین کابین به پایین وزنه تعادل متصل می شوند. با افزایش ارتفاع کابین، وزن موجود بر روی کابل تقویتی به وزنه تعادل منتقل می‌شود، و با کاهش ارتفاع آن، نیروی بیشتری به وزنه تعادل منتقل می‌شود که بار وارده بر روی دستگاه پیشران را تقریبا ثابت نگه می‌دارد.
سیلندرهای هیدرولیکی و پیستون‌ها در آسانسورهای مسافری کم ارتفاع و آسانسورهای باربری سنگین استفاده می‌شوند. پیستون با استفاده از فشار روغن درون سیلندر، فشاری را به زیر پلت فرم وارد می‌کند. پمپ الکتریکی با سرعت بالا فشار مورد نیاز برای بالا بردن آسانسور را ایجاد می‌کند؛ به هنگام پایین آمدن کابین نیز دریچه‌ها به صورت الکتریکی باز می‌شوند و روغن را به درون مخزن ذخیره تخلیه می‌کنند. انواع خاصی از سیلندرهای هیدرولیکی و تنظیمات پیستون‌ها، از جمله اجزای افقی، در کاربری‌های غیر معمول استفاده می‌شوند. به عنوان مثال، آسانسور هیدرولیک کابلی یا دنده ای در دهه 1900 رایج بودند که از پیستون و سیلندر در هر انتهای خود در کنار قرقره‌ها بهره می‌بردند و در آسانسورهای هواپیما مورد استفاده قرار می‌گرفتند که برای بلند کردن بارهای سنگین در فاصله‌های کوتاه کاربرد داشتند. هنگامیکه که فشار به پیستون اعمال می‌شود، فاصله بین قرقره‌ها افزایش می‌یابد و طناب‌هایی که به دور قرقره‌ها پیچیده شده‌اند، آسانسور را بالا می‌برند.