تفاوت میان آسانسورهای حمل بار و مسافرین به سادگی تفاوت میان تعاریف این دو میباشد که میتوانید در جامعه مهندسین مکانیک نظامنامه آسانسور و پله برقی پیدا کنید. متاسفانه، درست مانند بسیاری از کتابهای نظامنامه، تعاریف چندان گویان نیستند. برای مثال، آسانسور حمل بار به این شکل تعریف میشود: آسانسوری که در درجه اول برای حمل بار استفاده میشود و تنها اپراتور و اشخاص مجاز برای پر کردن و خالی کردن بار اجازه دسترسی به آن را دارند. این نظامنامه سه نوع از این آسانسورها را مشخص میکند، عمومی، ترابر موتوری و پر کردن کامیون، اما جدای از همه اینها، تفاوتهای کمی میان این دو نوع آسانسور وجود دارد. این نکته را میتوان توسط تعریف آسانسورهای مسافرین ثابت کرد. تعریف آن به این صورت است: آسانسوری که در درجه اول برای حمل اشخاص استفاده میشود، به غیر از اپراتور و اشخاصی که مجاز به پر کردن و خالی کردن هستند. خب فکر کنم این کوتاهترین تعریف ممکن بود، اینطور نیست؟ اکنون همه ما تفاوت آنها را میدانیم. متاسفانه مسئله اینقدر آسان نیست، چرا که فراتر از نظامنامه و یک علامت که نشانگر آسانسور کارگاهی است، بعضی از ویژگیهای آسانسورهای حمل بار وجود دارند که آنها را در زمان حرف زدن با یک شخص متخصص در صنعت استاندارد آسانسور بسیار متفاوت میسازند.
ویژگیهای آسانسورهای حمل بار و مسافر
اولین چیزی که در مورد آسانسورهای حمل بار متوجه میشوید این است که دربها از وسط و به صورت افقی باز میشوند. این نکته توسط قانون الزامی نشده است و بعضی از آنها ممکن است به صورت عمودی باز شوند. بعضی از آنها را حتی میشود در بازار پیدا کرد، اما معمولا یکی از عواملی که این دو آسانسور را از هم جدا میکند به نحوه باز کردن درب برمیگردد، بالا و پایین (به جای چپ و راست). دلیلی که آنها به این شکل طراحی شدهاند این است که ورودی آنها معمولا باید به اندازه عرض ماشین باشد تا بتوان چیزها را به راحتی جابجا کرد. با این حال، این تنها بخشی از تمامی موضوع است. دربهایی که به سمت بالا و پایین باز میشوند باعث صرفه جویی در فضا هم خواهند شد. اگر دربها به سمت چپ و راست باز شوند، آسانسور باید بسیار عریض باشد تا بتوان بارها را جابجا کرد. به عنوان یک ویژگی امنیتی، آسانسور تا زمان بسته شدن دربها به صورت کامل به کار نخواهد افتاد، حتی اگر به صورت دستی اداره شوند. دربهای چوبی زمانی بسیار محبوب بودند و بسیاری از آنها هنوز هم در حال استفاده هستند، با این حال، هم اکنون دربهای فلزی و قدرتمندتری وجود دارند که بر روی آسانسورها نصب میشوند. نمیخواهیم مسائل را پیچیدهتر کنیم، اما به یاد داشتن این نکته حائز اهمیت است که آسانسورهای حمل بار هم میتوانند دربهایی با شکل و شمایل معمولی داشته باشند و مانند آسانسورهای مسافرین کار کنند، فقط با این تفاوت که کارهای سنگینتری انجام میدهند. همچنین، در هنگام استفاده از دربهای خودکار آنها را حتما نباید با استفاده از زور، باز و بسته کرد. در صورت نیاز آنها را میتوان با فشار دادن یک دکمه باز و بسته کرد. برای آسان کردن استفاده از دربها، آنها معمولا همسنگ میشوند و میتوان باز هم با استفاده از یک دکمه آنها را بالا و پایین برد.
کابین آسانسورها
یک ویژگی دیگر که به سرعت متوجه آن میشوید این است که آسانسورهای حمل بار در بیشتر موارد دارای قسمتهایی از چوب گردوی تاریک به همراه تزئینات طلایی و آینههایی در داخل کابین میباشند. کابین آنها به صورت سهل الاستفاده ساخته شده و دارای پنلهای دیوار فولادین با ضخامت 14 و همچنین دربهای سنگین و تقویت شده میباشند. کف آنها نیز برای استفادههای سنگین ساخته میشود. آنها معمولا از کفهای فولادین غیرلغزنده و بدنه فولادین ساخته میشوند. گاهی اوقات کف فولادی سنگین دارای یک پوشش پلاستیکی غیرلغزنده میباشد. همه این ویژگیها برای این هستند که آسانسور را تا حد امکان بادوام، ایمن و در دسترس بسازند. در کابین آسانسورهای حمل بار، برخلاف آسانسورهای حمل مسافر، ریلها به صورت هدفمند در آنجا قرار گرفتهاند تا فشار وارد شده به دلیل حمل بار را بهتر تحمل کنند. این امر باعث میشود که کابین صدمه چندانی نبیند. همچنین، ریلها به گونهای طراحی شدهاند که در صورت بروز آسیب به راحتی عوض شوند. درست مانند تعریف نظامنامه ASME که تا حدودی مبهم بود، همچنین آسانسورهایی که میتوان لقب حمل بار را به آنها داد به این صورت هستند. تقریبا همه انواع آسانسورها میتوانند به عنوان آسانسور حمل بار به کار روند، چرا که استفادههای گوناگونی ممکن است بر اساس نیازهای موجود صورت پذیرند. اما وقتی که حرف آسانسورهای حمل بار استاندارد در میان است، اول از هر چیز به دربها و عرض ورودی آن نگاه کنید، چرا که معمولا همه چیز را به آسانی آشکار خواهد کرد.